Pomalowałem sobie skórę!

Zgubiłem obrączkę. Tak, chańba, wstyd, tragedia, Lindsey Lohan. Jako, że temat tatuażu siedział mi we łbie od dłuższego czasu, bo ogólnie lubię tą formę ekspresji, postanowiłem że wpadnie na moje ciało “substytut” obrączki. Udało się znaleźć w Słowacji tatuatora, który zgodził się “pomalować” obcokrajowca. Tu się należą podziękowania dla mojej szefowej, m.in. jego klientki, która była “pomostem” językowym, w celu umówienia wszystkiego. Oczywiście niemógłbym niepolecić go, więc to czynię: Pablo Radovic. Jeśli będziecie w Bratysławie i planujecie tatuaż – zgłoście się do niego. Po angielsku albo słowacku. Mega pozytywny człowiek.

No i przyszedł dzień Prawdy. Żona postanowiła jechac za mną, aby mnie podenerwować i się ze mnie pośmiać.

Chwila prawdy i… musze przyznać, że maszynka do tatuaży powoduje… śmieszne uczucie. Zapewne jest to zależne od progu bólu, ale najbliżej temu było, jakbyscie 100 razy na sekundę strzelili sobie z zapalnika piezoelektrycznego (ten prztyczek z zapalniczki, co kope prądem). Jest w tym coś przyjemnego.

Sam proces wpuszczania farby pod skórę trwał ok. 20 minut. A efekt? Zdjęcie jest już tuż po zagojeniu.

Wiem, że mój tatuaż nie równa się temu z obrazka wyróżniającego, ale jeśli jesteście zainteresowani zrobieniem tatuażu w Polsce, wpadnijcie do jego autorów Speak In Color. Zrobią na Waszej skórze dobrą robotę. Skąd wiem? Bo widziałem jedno z ich dzieł na żywo. Zapraszam do kontaktu z tym studiem. Wszystko profesjonalnie wytłumaczą, doradzą, przygotują. A Wy? Będziecie leżeć, pachnieć i przyjmować tusz na skórę.