Don’t you dare to meet Your heroes?

Marzyliście o czymś kiedyś prawda? Pojadę tu, kupię sobie to, przejadę się tamtym. Te mniejsze marzenia, które możecie w miarę łatwo zrealizować i cieszyć się ich spełnieniem.

Często się okazuje, że nasze marzenia są bardzo wyidealizowane. Za bardzo. Dlaczego? Pewnie dlatego, że im częściej o tym  myślimy, tym więcej “dodajemy” aby było idealne. Cudowne. Bez wad. Nierealne.

I takie też właśnie jest.

Kiedyś wiele osób mówiło mi o książkach Niela Gaimana. Były podobno dobrze napisane, świetnie się je czyta, przyjemnie się spędza przy nich czas.

Pewnego dnia kupiłem 2 książki, korzystając z jakiejś promocji w księgarni.

I to był błąd.

Okazało się, że spotkanie z twórczością Niela było… męczące. Było dłużącym się, nudnym doświadczeniem. Mimo wszystko, była to przeczytana książka, więc nie mogę to był zmarnowany czas. Ale rozczarowanie pozostało.

Tak samo miałem z butami. Mam lekką fobię, że muszę mieć buty, które będą dla mnie wygodne przez parę kilometrów marszu, gdyż lubię sobie “strzelić” 10km spacer. Takie hobby.

Zapewne kojarzycie markę New Balance. Bardzo chorowałem na ich buty. Wg. opisów znajomych – wygodne, dobrze dopasowane, ogólnie genialne. No i robił się u mnie w głowie obraz tych butów. Że będę miał mega buty i dzięki nim będę też jeździł niczym Takumi z Initial D. No i trafił się “po drodze” salon NB. Żona podpuszczała: “podobają Ci się, przymierz, jak siądą to się kupi”.

I znowu rozczarowanie.

Okazało się iż wygoda tych butów, dla mnie, będzie dość bolesna w przy spacerze dłuższym niż 200m. Tak bolesne jak rozczarowanie małym marzeniem.

I tym samym gładko zmierzam do samochodów.

Jak każdy – mam swoje “moto-marzenia”. Chciałbym pojeździć Miurą. Marzy mi się posiedzenie za kierownicą Ferrari F40. Chciałbym doświadczyć elektroniki, pilnującej w ryzach R35.

Jednak obawiam się rozczarowania. Tak – że wsiądę do takiego F40 i będzie mnie irytować skrzypienie wnętrza. Że silnik na wolnych obrotach będzie falował. Że prowadzenie nie będzie tym, czego się spodziewam. I tak dalej i tak dalej. Pewnie rozumiecie o co chodzi.

Dlatego, mimo że marzę o przejechaniu się paroma samochodami, które wielbiłem za dzieciaka, boję się trochę zrealizować takie marzenie. Chciałbym, aby zostały one idealne w mojej głowie. Tak jak je sobie “ulepszyłem”. I nie chcę tego zmieniać.

Także zostaję prawie zawieszony pomiędzy młotem, a kowadłem.

Dlaczego “prawie”? Bo jakby ktoś dałby mi kluczyki do mojego “moto marzenia” i powiedział – wsiadaj i przejedź się, to po ocuceniu z omdlenia, bym pojechał. I pewnie bym psioczył na wady tego samochodu. I pewnie obraz by został trochę zarysowany. Ale z drugiej strony – marzenie spełnione.

A chyba właśnie o to chodzi. Realizować marzenia, pomimo tego, że okażą się nie tak idealne jakbyśmy się tego spodziewali.

Jeśli chcesz zobaczyć panoramę Paryża z wieży Eiffla – wystoisz tą 20km kolejkę. I dostaniesz się na górę, aby podziwiać widoki. Po paru tygodniach, zapomnisz ile trzeba było czekać na 5 minut radości.

Tak samo chyba będzie z tym F40. Może drzwi będą skrzypieć, może silnik nie będzie trzymał wolnych obrotów. A może i zgasnąłby mi parę razy przy ruszaniu. Ale pamiętać będę jedno – przejechałem się F40. Ten miód zatarłby smak dziegdziu.

Poznawajcie swoich bohaterów. Pomimo, że będą klnącymi, popijającymi whiskey, uzależnionymi od kokainy dupkami. Zapomnicie o tych złych punktach, bo dadzą Wam sporo więcej samym “byciem”.

A buty? Kupiłem po prostu wygodniejsze Pumy.